به‌جێ هێشتن :
ته‌مێك بوو به شێعرم
ئه‌مزانی تۆ له‌و ديوو ته‌مه‌وه
چاوه ڕوان وه‌ستاوی و بێزاری
چيم ئه‌كرد
جوانيتم نه‌ئه‌دی
هه‌ردووكمان له يه كتر بزر بووين
ئه‌و كاته‌ی كه شێعريش ڕه‌و‌يه‌وه
سه‌يرم كرد:
تۆيش له‌وێ نه‌مابووی
ڕۆيشتبووی
هه‌تاوێ پێی وتم
تو له گه‌ڵ شێعرێكی شه‌فاف و
به‌رچاو ڕوون ڕۆيشتبووی.........
مامۆستا بێ که س
تنها گذاشتن :
مهی شعر من شد
مي‌دانستم تو در فراسوی مه
چشم براه و بيزار ايستاده ای
هرچه مي كردم
زيبايی ات را نمی دیدم
هر دو از يكديگر نهان
آنگاه كه شعر هم از من رميد
نگريستم تو هم آنجا
نمانده بودی
رفته بودی...
خورشيدی به من گفت:
تو همراه شعری درخشان و بینا رفته بودی..........
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
