از همان روزی که دست حضرت قابیل گشت الوده به خون حضرت هابیل از همان روزی که فرزندان ((ادم)) زهر دشمنی در خونشان جوشید:ادمیت مرد گر چه ادم زنده بود از همان روزی که یوسف را برادر ها به چاه انداختند از همان روزی که با شلاق و خون دیوار چین ساختند ادمیت مرده بود بعد , دنیا هی پر شد از ادم و این اسیاب گشت و گشت قرن ها از مرگ ادم هم گذشت ,ای دریغ, ادمیت بر نگشت سینه ی دنیا ز خوبی ها تهی ست .صحبت از ازادی , پاکی, مروت, ابلهی ست صحبت از عیسی و موسی و محمد نابجاست قرن موسی قرن چومبه هاست روزگار مرگ انسانیت است من که از پژمردن یک شاخه گل,از نگاه ساکت یک کودک بیمار از فغان یک قناری در قفس , از غم یک مرد در زنجیر , حتی قاتلی بردار اشک در چشمان و بغض در گلوست وندرین ایام , زهرم در پیاله اشک و خونم در سبوست , مرگ او را از کجا با ور کنم صحبت از پژمردن یک برگ نیست , واااااااااااای ! جنگل را بیابان می کنند دست خون الود را در پیش چشم خلق پنهان می کنند هیچ حیوانی به حیوانی نمی دارد روا . انچه این نامردان با جان انسان می کنند صحبت از پژمردن یک برگ نیست فرض کن : مر گ قناری در قفس هم مرگ نیست فرض کن : جنگل بیابان بود از نخست در کویری سوت و کور در میان مردمی با این مصیبت ها صبور صحبت از مرگ محبت مرگ عشق گفتگو از مرگ انسانیت است فریدون مشیری