موضوع مهمی نبود .دو ساعت بعد به دروازهٔ خروج شهر طمع رسیدیم من گفتم :(( باید 

دلیجان بگیریم اینطوری نمی شه تو بیابون بریم .))

—صبر کنید دخترها همین الان فکری به ذهنم رسید :چطوره با ماشین بریم ؟ 

—شوخی ات گرفته ؟ماشین خیلی گرونه .

—مهم نیست هزینه اش را شریکی می دهیم 

من و دینور موافقت کردیم ٬هزینه اش هم ۲۴نیس شد که شریکی دادیم .وقتی از شهر طمع 

خارج شدیم دینور نفس راحتی کشید و گفت :((خداحافظ شهر بد بختی ها !)) بعد از خارج 

شدن از شهر طمع من محو تماشای بیابان های میان دو شهر طمع و شهر دروغ شدم . در ان 

زمان ماشین تازه وارد کشور من شده بود و راننده ها پول زیادی برای حمل مسافران می گرفتند 

.....

ادامه دارد .

منتظر قسمت دهم باشید .