روز یکشنبه بیست و یکم اسفند را با یکی از بدترین خبرهای چند سال اخیر آغاز کردم. شنیدن خبر درگذشت معلم بزرگوار اخلاق و استقامت مرحوم محمود محمودی نیم ساعت مرا در فکر فرو برود. گرچه کوچ عزیزی چون او برای خانواده و دوستانش بسیار سخت و طاقت فرساست، ولی درد عمیق تر و بزرگتر عدم استفاده از افکار و اندیشه ها و درایت آن مرد بزرگوار است. به راستی که دردناک است فوت چنین انسان هایی آنهم در شرایطی که در جامعه مجالی نیافتند تا مردم را از اندیشه هایشان بهره مند سازند. من دیروز خودم را سرزنش کردم چراکه نتوانستم آنگونه که باید شرف حضور در کلاس ایشان را داشته باشم. امیدوارم همه بتوانیم قدر انسان های بزرگ و شریف دیارمان را بدانیم و به موقع از آنها قدردانی کنیم. مرحوم محمودی با مدرک کارشناسی سی سال در شرایطی سخت زندگی کرد تا به همه بیاموزد که بزرگ مردی به ادعا نیست بلکه به عمل است. تا به همه بیاموزد که می شود به سختی روزگار گذراند و شرافت و عزت انسانی خویش را هم حفظ کرد. او آنگونه زیست که غم درگذشت اش دل هر آشنا و غریبه ای را به درد آورد. روحش شاد و قرین رحمت باد او که در این دیار فانی سهمی نداشت خداوند دنیای باقی را برایش فردوس گرداند.

درگذشت آن بزرگ مرد را خدمت خانواده ی محترم آن مرحوم که همه ی اهالی این دیار مرهون زحمات بی دریغ ایشان در وادی علم و دانش اند و همچنین دوستان روزهای خوش و سخت آن مرحوم، تسلیت عرض می نماییم.

 از طرف خانواده ی مرحوم محمد عزیز صالحی